Terug in je hok..

8 mei 2020 | Herstel, Het proces, Hoop | 0 Reacties

Terug in je hok..

Worsteling
Ik worstel ergens mee. Dat las je ook al in mijn laatste blog ‘Hoofd in lockdown’ maar ik worstel nog iets verder en ga vooruit! Bij deze een terugblik, analyse, mijn gevoelens en een lichtje aan de horizon..

Utah
Na Utah en de super succesvolle behandeling stond ik op de drempel van mijn nieuwe leven. Oude verlangens, ambitie en hoop domineerden mijn dagen. Plannen maken, ervaren en onderzoeken wat de nieuwe mogelijkheden zijn met vooral als doel: nuttige invulling van mijn leven. Impact maken, excelleren..

Mobiliteit
Onderdeel daarvan bleek al snel mobiliteit te zijn. Met Gert die veel op kantoor elders werkte (was het nu nog maar zo’n feest) en het feit dat ik mijn auto in de scheiding had opgegeven, voelde ik mij voor het eerst in jaren op een andere manier beperkt. Een veel positievere manier. Mijn grenzen waren onzichtbaar geworden. Ze lagen vast ergens maar ik wilde de wereld in, om te zoeken waar ze zich voor nu gesetteld hebben. Mooi!

Sociaal
Die mobiliteit speelde mede een grote rol voor mijn sociale capaciteiten. Waar ik in de afgelopen 7+ jaren mijn sociale leven steeds meer had beperkt, kleiner en kleiner had moeten maken, voelde ik nu weer ruimte. Maar onduidelijk hoeveel ruimte, en wat er mogelijk was. Maar..het lukte al om in een drukke LaPlace met lieve Ellen een aantal uren heerlijk bij te praten. Iets wat de afgelopen jaren ondenkbaar was en wat zeker smaakte naar meer. Meer onderzoeken. Bovendien had ik een doel. 

Doel
Al kort na CFX besloot ik tijdens een gesprek met Gert, grotere doelen te bepalen en mijn dagelijkse leven zo in te delen dat ik kleine stapjes in die richting kon maken. Een kompas voor keuzes en dagindeling.

Afspreken
Zo was 1 van die grote doelen om zelf naar mijn liefste vriendinnetje Krista te kunnen rijden voor een fijn gesprek. (Zij heeft hier geen weet van) Al jaren ben ik afhankelijk van mensen die mij erheen rijden en terug brengen. Of pure overgave en op hoop van zegen de auto in, maar dat wil je NIET als het over auto rijden gaat. Als ik de heenreis van bijna 2 uur al aan had gedurfd, dan was na een bezoek de terugreis verre van zeker of veilig. Dat wilde ik weer alleen en met zekerheid kunnen. Het is alleen een enorm risico! Ik weet immers nog helemaal niet wat wel en niet kan. Mijn dagen zijn zeker niet allemaal even stabiel qua klachten. Het is nog niet met grote zekerheid te voorspellen hoe mijn brein reageert in verschillende situaties. Het voelt daarom enorm angstig om zo’n afstand alleen af te leggen, want wat als het toch een stap te ver blijkt. 

Opbouwen
Dat moet worden opgebouwd, vertrouwen terugwinnen en zekerheid bouwen op basis van het nog te creëren verleden. Dus kleine stapjes, steeds een beetje verder en goede ervaringen opdoen. Het is net weer als leren fietsen zonder zijwieltjes. Reverse engineering: als ik dat wil bereiken, welke stappen moet ik dan zetten om zeker te weten dat het goed zal gaan. Voor je een zin kunt lezen moet je immers ook eerst de letters leren. Dus eerst samen en dan alleen met de auto naar de neuro chiropractor in Amsterdam.

Werk
Een heel groot onderdeel van mijn dagelijkse experimenteer activiteiten van de laatste maanden draaide om werk. Ook al ben ik er nog lang niet, het verlangen naar betaald werk en weer zelfstandig kunnen bestaan op deze aarde is alom aanwezig. Het werd een belangrijk kompas bij alles wat ik de afgelopen maanden deed en waar ik mee experimenteerde. Vooral ook waar ik blij van werd en energie van kreeg. Mijn doelen bepaalden mijn beslissingen in dagelijkse keuzes.

Zo was ik druk met het onderzoeken van mijn passie, mijn talenten en vroeg ik mensen welke meerwaarde ze in mij zagen. Ik formuleerde mijn mening weer meer doordacht en zocht naar kansen en mogelijkheden voor de toekomst. Ik bemoei mij weer met de wereld in plaats van dat bewust uit de weg te gaan, zelfs als dat wel eens lastig is voor mijn omgeving.

Structuur
Mijn dagen stonden in het teken van experimenten. Experimenteren in en met het leven. Dat gaf structuur. Ik zocht en vond manieren om een ritme te bouwen in de routine á la CFX. Inspanning fysiek, cognitief en ontspanning en dan weer een rondje. Het bouwen van routine kost heel veel tijd. Dat werd mij al duidelijk gemaakt bij Reade (revalidatie in Amsterdam). En daar was niks van gelogen. Maar met een doel en een kompas kreeg ik die routine steeds beter rond. En dat valt nu een beetje weg.

Praktijk
In de praktijk lag ik dus ook regelmatig van de rails. Maar nooit lang en altijd weer met mijn kompas in de hand om het spoor terug te vinden. Klachten kwamen wel af en toe terug maar minder heftig en veel minder lang. Bovendien zijn ze een goed signaal voor evaluatie. Analyseren waar het mis was gegaan of terug naar de tekentafel voor een nieuwe routine. Ik voelde mij wel een soort ‘in control’. Ik kreeg nog meer bevestigd dat ik niet kan bestaan zonder toekomst perspectief. Een inzicht wat richting geeft en openingen biedt tot onderzoek en experiment.

Emotie
En ik leerde toen meer dan voorheen dat emoties nog steeds te veel van mij vragen. Een lastig gesprek, emotionele reacties, onbegrip, zorgen of verdrietige omstandigheden, het is steevast een trigger voor een dag goed ziek op bed. Niet erg als je het weet. Ik kan het nu meestal vaak al op het moment zelf voorspellen. Ook niet te voorkomen want het hoort bij het leven maar wel een beperking.  Eén die ik niet zo snel weg zie gaan.

Nieuwe normaal
En nu zit ik ineens voor de zoveelste keer in een nieuw normaal.  Een nieuw normaal waarbij mijn speeltuin vol experimenten is afgesloten. Niet meer toegankelijk, juist op de vlakken die ik zo hard nodig had. Bovendien is het juist een situatie met veel emoties. Alles is voor iedereen nieuw, er bestaat geen handleiding, er zijn angsten en frustraties. Gezien mijn medische historie heb ik angsten. Zelfs als je het zo goed bespreekt als wij doen. Het is niet niks.

Mijn cursus
Mijn cursus ‘hoe kan ik weer bijdragen’ stond ineens stil. Er is nu geen perspectief voor geld verdienen. Zelfs niet voor veel kerngezonde mensen. Bovendien zijn de risico’s voor mij veel te groot. Om te onderzoeken heb ik perspectief nodig en die was ik ineens kwijt. Daarbij werkte mijn structuur niet meer. De steeds wisselende schema’s voor thuisonderwijs en daarnaast noodzaak tot bewegen maar ook het verlangen hier in huis naar rust en ruimte. Het bleef schuiven, evalueren en bijstellen. En nu de basisscholen weer gaan beginnen, moet ik weer van voor af aan beginnen.

Terug in je hok
Als zelf bekroonde expert van sociale isolatie dacht ik dit makkelijk aan te kunnen. Dat bleek toch anders te liggen. Het voelde alsof er hard tegen mij geschreeuwd werd: “TERUG IN JE HOK”. Alsof ik met mijn tenen over de drempel van de deur stond richting een leven buiten mijn beperkingen maar toch niet door mocht lopen. Gevangen op de rand. Ik voelde mij even heel zielig en had heel erg het gevoel dat ik dit niet verdien. 

Onzin natuurlijk, het gaat niet om mij, dat weet ik ook wel. Iedereen heeft hiermee te maken. Ik zat alleen al zo lang binnen. Ik was al zolang buitengesloten, opgehokt. En nu ik dan eindelijk weer leek te kunnen…het was een Calimero momentje van een aantal dagen (of weken) schaam

Druk
Ik was weer zo druk met mijn zorgtaken, elke dag Kay begeleiden met huiswerk, wat ik echt graag doe maar wat wel tijd en energie kost. Het huis schoonhouden want de hulp van de zorg kan ook niet komen en met zijn 4-en thuis is er gewoon echt meer te doen. De hond rustig houden, Gert rust en ruimte geven. Ella een goede ongestoorde plek geven en ondersteunen met school. Al doet die het echt fantastisch zelf. En ik, ik sneeuwde helemaal onder. Ik had ook niet echt iets wat moest dus moest ik faciliteren wat de rest nodig had. 

Maar..
Ik zou ik niet zijn als ik toch niet ergens een lichtje kan vinden. Ik begon met een half uurtje eerder opstaan. Dan haalde ik koffie en ging ik in bed liggen lezen. Met een doel. 5% van mijn boek elke dag. Dat half uurtje was mijn lijflijn maar zeker niet genoeg.

Plan
Na heel wat gerommel, geschuif en zielig zijn kwam ik ineens op een idee. Iets wat voor nu even mijn perspectief kan zijn en onder andere belangrijk werd door mijn blog ‘Ik ben zo bang’.

Ik heb een plan, iets wat wel een grote bijdrage zou kunnen betekenen, juist voor de Corona patiënten die zo ziek zijn geweest maar het hebben gered. Niet direct iets waar ik onafhankelijk door zal worden maar wel nuttig voor de maatschappij en nuttig voor mij want.. het geeft mij een perspectief, een kompas, iets wat mij een reden geeft om tijd voor mijzelf in te ruimen, wat helpt bij mijn herstel, iets voor mijn toekomst. 

Makkelijk
Nee, makkelijk is het zeker niet. Nog steeds heb ik er meer dagen geen tijd voor dan dagen wel. Dat geeft niet. Als het belangrijk genoeg voor mij wordt, dan maak ik wel ruimte. Tot nu toe ben ik elke dag wel iets aan het uitzoeken, iets aan het testen of zit het onbewust in mijn gedachte en dat is enorm fijn.

Hok
De deur is open en ik laat hem niet meer dicht doen. Dus terug in je hok?! No way, ik laat mij niet meer in een hok zetten, mijn hersens zijn uit de cel!

Watch out..exciting stuff, coming up..

Heb je naar aanleiding van wat ik schrijf vragen, klik dan op Contact en vul het contact formulier in.

Heb je het idee dat je mij wil helpen of dat je anderen door mijn verhaal te delen kunt helpen, graag! Je kunt de knoppen onderaan de pagina gebruiken. Uiteraard wordt ook elke donatie enorm gewaardeerd.

 

  • Gedoneerd: €15.315,21 van €15.000,-