LEEF..na hersen lockdown..

11 jun 2020 | Geluk, Het proces, Hoop | 0 Reacties

LEEF..na hersen lockdown..

Na 8 jaar meer mogelijkheden krijgen is kennelijk niet een heel makkelijk proces..

Eerdere jaren
De afgelopen jaren post ik op 10 juni altijd mijn verhaal in de hoop mensen te inspireren eens kritisch en liefdevol naar hun leven te kijken. Dat deed ik vorig jaar ook met het blog LEEF.

Wat er voorafging
Op 10 juni 2012 werd ik vroeg in de ochtend naar het ziekenhuis terug geracet. Door complicaties bij mijn gastric bypass was er een stukje maag afgestorven. Al twee dagen was daardoor een deel van mijn vloeibare voeding mijn buikholte ingelopen. Met een complete buikvliesontsteking en een levensbedreigende septische shock werd ik opgenomen in het ziekenhuis om er pas 3 maanden later weer uit te komen. De gevolgen van die gebeurtenissen bleken in 2016 levenslang. Niet aangeboren hersenletsel en dus met een Master en bergen werkervaring in mijn rugzak, levenslang 100% afgekeurd thuis.

Vieren
Sinds die tijd vier ik elk jaar op 10 juni mijn LEEF-dag. Ik vier dat ik het tegen alle verwachtingen in toch heb gehaald. Een dag die helemaal van mij is. Ik vier hem hoe ik wil, waar ik wil en met wie ik wil. 

Flashbacks
Ergens in april beginnen de herinneringen onwillekeurig en ongewenst de kop op te steken. Maar ondanks de herbelevingen kwam ik alle jaren tot de eindconclusie dat ik gelukkig was ondanks wat mij overkomen was. Ondanks een totaal ander leven. Ondanks of dankzij de beperkingen. Elk jaar won ik geluk.

2016
In juni 2016 was er voor de eerste keer echte rouw. Ik heb dagen gehuild om wat er was gebeurd en het kon er voor het eerst echt eens uit. Maar ook kon ik nog steeds goed kijken naar mijn vragen van geluk. Ik was enorm dankbaar, ook na de eerste jaren die ik euforisch doorkwam op de adrenaline van het overleven. Ook na die hormonale wolk kon ik steeds vaker en langer rust en dankbaarheid vinden in de nieuwe status quo.

De vragen die ik elk jaar stel
In het ziekenhuis, toen ik niks kon, werd mij pijnlijk duidelijk dat ik alleen verlangde naar de kleine dingen. Ik schreef als eens: “Waar je naar verlangt als het niet meer kan, zijn de kleine dingen. Een knuffel, een telefoontje, een glaasje wijn op het strand met spelende kinderen in het zicht, een ‘ik hou zo veel van jou!’”. Sindsdien is dat mijn graadmeter. Is mijn leven gevuld met de dingen die mij gelukkig maken? Doe ik wat mij energie geeft? Heb ik de mensen om mij heen waarbij ik echt mijzelf kan zijn? Ik doe een all over check voor mijn geluk om koers te zetten naar het volgende jaar dat ik mag leven.

Dankbaar leven binnen de kaders
En de afgelopen jaren waren zeker niet makkelijk. Maar..ik kende mijn kaders, accepteerde steeds meer de beperkingen en was extreem gelukkig met wat er nog wel was. Het paste in het doosje, het reikte tot de begrenzingen. Het vulde elk gaatje van de mogelijke en beschikbare ruimte.

Geluk
Ik heb mijn leven lang al te maken met schommelingen van geluk en onrust. Als ik terugkijk heeft dat altijd te maken gehad met het niet volledig gebruiken van de mogelijkheden. Een studie die te weinig uitdagend was. Geen aansluiting op school, werk waar ik niet mijn volledige ei in kwijt kon, relaties waar ik niet tot mijn recht kwam. Het geeft mij onrust en ongenoegen. Als ik dit zo schrijft dan zie ik een co-relatie. Geluk gaat, bij mij, over het volledig opvullen van de ruimte. Ik verlang naar die dingen die op het randje van mijn mogelijkheden liggen. Niet zo zeer in tijd of energie maar wel in mogelijkheden en denkcapaciteit of inzet ervan. Als ik in de gelukkige situatie ben om mijn mogelijkheden volledig te benutten resulteert dat in geluk. Zijn die mogelijkheden beperkt, zoals de afgelopen 7 jaar het geval was, dan nog steeds is er geluk als ik de mogelijkheden maar maximaal gebruik. En dat is nu niet mogelijk..

Als de eerste oud en nieuw
Dit jaar voelt mijn LEEF-dag als de eerste oud en nieuw na mijn overleving. Al jaren vierden wij oud en nieuw uitbundig. Meestal op uitnodiging ergens met een grote groep mensen. Gezelligheid, lachen, borrelen en het nieuwe jaar inluiden. En als er 1 jaar was waarop ik als geen enkele andere keer dat had willen doen, dan was dat toen ik 2012 vaarwel kon zeggen en 2013 wilde begroeten. Maar er was niks..echt helemaal niks..er waren wel uitnodigingen, maar niet voor ons, er waren wel feestjes maar niet met ons. Zelf iets organiseren was nog een enorme opgave (als wist ik nog niet waarom) maar iedereen was al bezet. Mijn meest belangrijke oud en nieuw werd er 1 met ons gezin, bijna als elke andere avond in het jaar. En dat deed zo’n pijn!

Geen kaders
Dit jaar zijn er geen kaders om langs te meten. Geen referenties om de jaarlijkse vragen aan te meten. Dat geeft mij een verloren gevoel. Waar in mijn dromen dit de LEEF-dag zou zijn met het grootste geluk en de hoogste verwachtingen ligt het stil. Als die eerste oud en nieuw van 2012-2013. Het is stil. Ondefinieerbaar maar met grote verlangen en grootse verwachtingen. Veel resultaat maar niet op gebied van bijvoorbeeld financiële onafhankelijkheid. En ik voel zo ontzetten veel urgentie. 

Urgentie huis en toekomst
Urgentie want de kinderen worden steeds groter. We hebben een fantastisch huis en ik ben zo dankbaar dat ik het tegen alle verwachtingen in op mijn unieke manier ons thuis heb kunnen maken. Er is maar 1 ding waarom het zorgt voor urgentie en dat is ruimte. Ella en Kay slapen op 1 kamer. Gescheiden door een geluiddempend gordijn heeft Kay 4m2 en Ella ongeveer 7m2. Op zich werkt(e) het prima maar een meisje in de pubertijd heeft behoefte aan privacy die een jongetje van 11 meestal ziet als een aanleiding om haar in die kamer op de kast te jagen. We redden het nu prima maar er komt een tijd, en die komt snel, dat dit een veel lastiger punt wordt. Mijn tijd om het te organiseren wordt dus elke dag korter.

Corona
En dan is er Corona tussendoor. Het virus waardoor ik niet gedwongen door beperkingen tussen vier muren zit maar genoodzaakt door mijn keuzes. Ik weet dat ik geen groter risico loop om het te krijgen maar zeker wel als ik het zou krijgen. De kans dat ik heel ernstig ziek word is serieus aanwezig. Ik heb het zo goed mogelijk geprobeerd uit te zoeken na een waarschuwing van CFX. Het hersenletsel en de gevolgen daarvan voor mijn systeem maken mij, eenvoudig gezegd, vatbaarder voor een overreactie van mijn natuurlijke afweermechanisme. Vaak heeft dat een Cytokinestorm tot gevolg. Een Cytokinestorm is wanneer de natuurlijke afweerreactie in overdrive gaat en daarmee meer schade doet dan goed. Het is, zo ik nu uit de wetenschappelijke publicaties begrijp, de eerste stap op weg naar mijn septische shock geweest. Ik weet dus dat dat mij al eens is gebeurd. Met dat in het achterhoofd en de waarschuwing die ik heb gekregen, wil ik mijn net herwonnen potentie niet in de waagschaal leggen. Wij zijn dus meer in quarantaine dan ooit tevoren. Waar we, ondanks de gevolgen, toch nog graag uit eten gingen, doen we dat nu niet. Even ergens koffiedrinken, toch maar wachten tot later. Geen kapper, geen nagels, geen vrienden, maar ook geen opa’s en oma’s, zelfs niet mijn oudste zoon (en ik mis hem zo). Gewoon nog minder dan voorheen. En dus zeker geen mogelijkheid om te testen waar de mogelijkheden liggen, en nog veel schrijnender, geen gebruik kunnen maken van de mogelijkheden die er weer zijn.

Ben ik gelukkig?
Dus ben ik nu, op dit moment, in deze dagen die altijd al zorgen voor een reality distortion field, echt gelukkig? Nee. De vraag is, wat maakt geluk? Het antwoord op die vraag is de aanwijzing naar de eerste stap. Misschien is het wel zo dat omdat er meer mogelijkheden zijn, dat ruimte geeft voor verlangen. En dat die combinatie ook zorgt voor noodzaak en frustratie. Als er immers geen mogelijkheden zijn door een aanwijsbare reden is er ook geen noodzaak om meer te willen of verder te zoeken. Die voel ik nu juist intens groot. Het is misschien wel het ultieme bewijs dat er ruimte is ontstaan. Zonder wrijving geen glans..frustratie komt bij mij altijd voor de doorbraak. Ik ga deze dagen maar gewoon aan. Zelfs als dat betekent dat ik vandaag liever over zou slaan. Zoals ik in het ziekenhuis dagelijks besefte. Seconden worden minuten, minuten worden uren, uren worden dagen, dagen worden weken..de tijd gaat door. 

Na 8 jaar meer mogelijkheden krijgen is kennelijk niet een heel makkelijk proces..Er is vast licht aan de horizon, er komen kansen, ik ga ontdekken waar ik goed in ben en wat ik wil gaan doen..ik voel dus ik LEEF..

Heb je naar aanleiding van wat ik schrijf vragen, klik dan op Contact en vul het contact formulier in.

Heb je het idee dat je mij wil helpen of dat je anderen door mijn verhaal te delen kunt helpen, graag! Je kunt de knoppen onderaan de pagina gebruiken. Uiteraard wordt ook elke donatie enorm gewaardeerd.

 

  • Gedoneerd: €15.315,21 van €15.000,-