Chaos in de keuken..

Koken is een ding..of meer het was een ding.

Voor mijn hersenletsel vond ik het heerlijk om ingewikkelde diners te koken met meerdere gangen, liefst nieuwe dingen voor bijzondere etentjes. Beef wellington, wild, uitgebreide lunches en veel hapjes voor feestje, alles maakte ik zelf. De dagelijkse kost was minder favoriet, dat dan weer wel.

Na het hersenletsel heb ik natuurlijk geprobeerd dat weer op te pakken. Maar ik zag het niet meer. De hoeveelheden, planning, tijdsdruk en volgorde/overzicht..het werkte helemaal niet meer. 

Toen ik Gert leerde kennen en ik nog in mijn tweede revalidatie in Amsterdam zat, hebben we met veel vallen en opstaan een systeem ontwikkeld. Niet voor de etentjes, op die momenten volgde ik Gert wat eigenlijk niet meer om de hakken had dan iets schillen, iets snijden en af en toe een dessert maken wat vooraf zonder druk gemaakt kon worden.

Als het echt niet anders kon dan hadden we een lijstje gemaakt met simpele recepten. Een soort NOOD lijst. En als ik eens iets anders wilde maken dan was het een heel proces wat gelukkig wel goed werkte.

Ik zocht een eenvoudig recept en las dat. Dan schreef ik het helemaal uit op mijn manier, dus alle voorbereidingen eerst, goed opletten op de volgorde, in korte zinnen en met een lijst van materialen en ingrediënten erbij.

Boodschappen doen laat ik even buiten beschouwing maar voor ik begon zette ik eerst alles wat ik nodig had op het aanrecht, dan eerst alles schoonmaken, schillen en snijden en in aparte bakjes klaarzetten. Iets waar ik een enorme hekel aan heb want het kosten meer tijd en geeft meer afwas en opruim acties. Bah..

Dan in volgorde van mijn zelf geschreven recept alles koken en elk ingredient wat ik gebruikt had meteen wegzetten. Anders ontbreken er zaken of zit er twee keer zout in..(ik zei als met vallen en opstaan maar het was meerschade en schande)

Met als eind resultaat…macaroni ham kaas…pfff

Een andere truc was om eerst de salade te maken en di vast op tafel te zetten, dan was er in elk geval al een hapje gezond voor het geval de rest te lang duurde etc.

Maar sinds CFX heb ik het gewoon terug!! Ik snap het gewoon weer, ik zie het en ik hoef er niet eens over na te denken. Ik maak jury from scratch en bedenk nieuwe recepten, ik heb energie om te koken nu Gert meer van huis is en het is gewoon lekker. Oke het is nog wel vaak iets teveel maar in verhouding dus prima voor de vriezer.

Ik begrijp niet hoe het in een week van onmogelijk en wanhopig naar makkelijk en succesvol kan zijn gegaan.

Maar dan komen er ook nieuwe uitdagingen hahaha

Vorige week kwamen lieve vrienden bij ons eten voor de verjaardag van Ella. Ik had, vanwege allergieën mijn best gedaan om een recept te vinden wat voldeed voor het dessert. Dagen kon ik mij er heerlijk op storten maar ik vond niet wat ik wilde. Toen zat ik na mijn chiromantie en therapie in een cafe op Gert te wachten en begon ik met food pairing. In een drukke omgeving bedacht ik een combinatie van twee desserts die goed bij elkaar moesten passen, ik maakte ter plekke een boodschappenlijst vol onbekende ingrediënten en deed meteen een poging in een Albert Heijn die voor mij onbekend was.

Na een drukke dag doken Gert en ik de keuken in maar wat er gebeurde was COMPLETE CHAOS!!! Achteraf zo grappig. De keuken was ontploft (en dat gebeurd ons echt nooit) en we Waten veel te laat.

Na een tijdje koken heb ik maar een pauze en overleg ingelast. We waren beiden verrast en hadden er nooit bij stil gestaan dat als ik (in onze gammele en te kleine keuken die nog aan de verbouwing moet geloven) actief mee zou gaan koken dat we dan wel in woorden moesten overleggen, over het gebruik van de oven en over volgorde en werkruimte, over samen de bas zijn en timing. Toen we buiten stonden en tot die conclusie kwamen moesten we wel even knipperen en lachen. Een helder inzicht…communicatie wordt veel belangrijker en ik ben veel meer aanwezig!

Gelukkig zijn wij heel goed in dit soort uitdagingen dus lukte ook dit.  Naast dat het wel wat laat eten was, werd het een geweldig gezellige avond, met heel veel lachen en alle gerechten lukten. Zelfs de allergie bestendige banaan kokos plaatkoek met balsamico stroop en de mango purree met zoet knapperig gedroogde bacon. En de combinaties waren spannend en geslaagd al zeg ik het zelf. 

En na afloop was de keuken gewoon weer schoon en opgeruimd voor de volgende dag waarbij ik mij alles van de avond nog kon herinneren. Echt wat een verademing.

In het kort, herstel is echt geen appeltje eitje, het is enorm lastig en zet alles op zijn kop maar zoals ik al eerder schreef, wij kunnen dit en krijgen het steeds beter onder de knie!

*(ik ben vergeten een foto te maken maar het zag er ECHT ongeveer uit zoals op de foto hierboven *schaam*)