Beperkt maar dan in de goede zin..

3 feb 2020 | Dagelijks leven, Het proces, Hoop | 0 Reacties

Beperkt maar dan in de goede zin..

Oké..mijn emotionele staat is door alle therapie niet direct stabiel te noemen. Er wordt ‘gesleuteld’ aan de hersendelen die verantwoordelijk zijn voor hormonen en dus emotie en in mijn geval hypo’s. Het ene moment neem ik mij voor de meest onderdanige persoon op de aardkloot te zijn…ten dienste van ieders succes..en vervolgens is dat zooooooo niks voor mij (mind the number of oooooh’s) dat ik explodeer en implodeer tegelijk….verwarrend..dat snap ik (achteraf) ook wel..(niet trots maar he, mens)
 
Wat ga je doen als je bijna 8 jaar lang je leven alleen maar kleiner moest maken. Van complex huishouden met 3 kinderen, een full time baan (ik was manager van 3 afdelingen op 3 totaal verschillende vakgebieden, met medewerkers op 2 locaties) en deed een universitaire master ernaast. En dan moet je leren loslaten, naar zoveel mogelijk alleen, stilte, met zonnebril en koptelefoon, toegeven aan rust op bed (wat ik heeeeel slecht kon/kan) en al moe zijn na het douchen voor het afdrogen (en dan sliepen de kinderen nog). Het was een hele opgave met vallen en opstaan maar dan nu weer terug..hoe dan?
 
No fucking idea!!!
 
Ik weet mij af en toe geen raad en mijn euforie voelt nu soms als een voorspelde zomerdag waarop het onweert. Sorry, niet zo leuk om te schrijven maar ik heb van anderen begrepen dat het er gewoon bij hoort, het hoort bij het proces. I will do this!
 
Intermezzo…mss iets te lang dus ik kort het in..maar ik hoorde vorige week een nummer van Kensington, en dat raakte precies wat ik nu soms ervaar..en dit is gevoel, geen waarheid, ik neem NIEMAND iets kwalijk, ik snap het echt..er bestaat geen handleiding voor wat ik/wij nu aan het doen zijn, er is geen begeleid programma, dat krijg je als je gaat pionieren. Iedereen is anders, elk letsel is anders dus iedereen zijn eigen pad. Het is gewoon soms zwaarder dan ik had verwacht maar de moeite waard, dus ik deel..
 
No one knows just what to say
It’s like we’re in uncharted territory
No one knows the proper way
It’s like the ground has fallen from under me
 
And all sensible words
All sensible hearts
Oh, where do they go?
And why do they leave us now?
 
And if I could go back again
I’ll go back again
If the worst is happening
How does anything work?
Now let me please go back again
I’ll go back again
 
No one knows what part to play
It’s like we’re in uncharted territory
No one knows another way
It’s like all grace in life has parted from me
 
En natuurlijk wil ik niet terug!! Ik ga binnenkort nog schrijven over mijn huidige opsta ritueel met alle oude angsten en nieuwe inzichten maar wat ik probeer duidelijk te maken..
 
Weet ik dat eigenlijk zelf wel..nou eigenlijk is het juist dat ik echt geen fucking idee heb..ik vaar op wetenschap, intintuititie en vertrouwen in mijn geest…
 
Het is fucking lastig…Het is alsof ik mijn stem terug heb gekregen en iets te zeggen heb maar niemand om mee te praten. Om mijn leven groter te maken en te oefenen met echt leven, ervaren hoeveel van mijn oude capaciteit ik heb terug gekregen wil ik letterlijk de wereld in.  Ik heb geen hobby’s meer, voor zover ik die al had naast een gezin, werk en studie. De afgelopen jaren was er geen enkele mogelijkheid toe en daar zat ook geen verwachting van verbetering. Ik weet dus niet meer wat ik leuk vind om te doen en waar ik energie van krijg. Dat moet ik gaan uitvinden. En daardoor ontstaan er verlangens.
 
Een bizarre en super goede ontwikkeling natuurlijk. Ik realiseer mij dat ik in jaren die behoefte niet zo heb gevoeld. Ik wil onafhankelijk zijn (dat wilde ik natuurlijk wel altijd maar met een ander perspectief), de boodschappen op een goed moment kunnen doen, even iets bij de bouwmarkt halen, koffie drinken bij mijn vriendinnen of gewoon met de hond naar het bos. Zonder gedoe naar mijn therapie in Amsterdam. 
 
In 2018 (denk ik) heb ik voor het eerst sinds mijn 18de afstand gedaan van een auto…dat was best een enorm ding maar ik kon niet goed meer rijden en sinds die tijd heb ik nog maar zeer zelden behoefte gehad aan een auto die er niet was en als ik een auto kon lenen moest ik meestal ook zoeken naar een chauffeur.
 
En nu kan ik in de juiste auto, weer zelf onderweg..maar daar ontstaat (echt totaal onverwacht, ik zag het niet aankomen en kan het maar deels verklaren, vind mijzelf er ook wel wat minder leuk om) het verlangen naar een auto..
 
Ik heb behoefte aan trial en error, wat kan wel en wat niet…eerlijkheid gebied mij te zeggen dat het vooral gericht is op werk…kan ik nog mijn eigen geld verdienen en daar zijn heel wat stappen te zetten in dat onderzoek.
 
Maar nu, zonder vervoer, Gert alle dagen weg, kinderen die thuiskomen, een dak wat vervangen moet worden, een gammele keuken…nu ik mijn brein weer kan gebruiken is ook alles meer aanwezig en de oplossingen verder weg…Nu voelt het beperkt maar dat is positief want het betekend meteen dat ik weer verlangens heb en wat is dat ontzettend fijn!
 
Ik droom nog even verder en stijg zo uit boven het onweer wat af en toe de zomeravond verstoord..

Heb je naar aanleiding van wat ik schrijf vragen, klik dan op Contact en vul het contact formulier in.

Heb je het idee dat je mij wil helpen of dat je anderen door mijn verhaal te delen kunt helpen, graag! Je kunt de knoppen onderaan de pagina gebruiken. Uiteraard wordt ook elke donatie enorm gewaardeerd.

[whydonate_btn]

  • Gedoneerd: €15.315,21 van €15.000,-